در وهله اول ممکن است این طور به نظر برسد که خادم حسین(ع) کسی است که از عزاداران پذیرایی می‌کند، کفش‌ها را جفت می‌کند، جارو می‌زند، آشپزی می‌کند و یا کارهایی از این دست اما باید در نظر داشت خادم امام حسین(ع) بودن علاوه بر یک بعد مادی که بر اساس آن به این امور می‌پردازد، نماینده تفکر حسینی نیز هست، به این معنا که این افراد با پیروی از مکتب امام حسین(ع) تلاش می‌کنند در اخلاق و رفتار و گفتار به گونه‌ای باشند که بتوانند نماینده مناسبی برای امام حسین علیه السلام باشند.

بر این اساس ترشرویی یا خسته شدن در کار آنها وجود ندارد و هر کاری را از سر عشق و ملاطفت برای عزاداران امام حسین(ع) انجام می دهند. که این در بعد معنوی یک خادم واقعی می‌گنجد. به نظر می‌رسد وقتی بعد معنوی تقویت شده باشد خود به خود بعد مادی رفتار خادم امام حسین(ع) شکل می‌گیرد و در این حالت برای چنین شخصی فرقی نمی‌کند که چه نوع خدمتی به عزادار می‌دهد چون می‌داند این خدمت‌ها را حضرت امام حسین(ع) مشاهده می‌کنند و می‌توانند با این کار رضایت سالار شهیدان را به دست آورند. خادمان حسینی در طول تاریخ و پس از شهادت حضرت امام حسین(ع) همواره وجود داشته‌اند. این گروه افرادی بوده‌اند که زندگی خود را وقف خدمت به امام حسین علیه السلام کرده‌اند. گرچه امام اکنون بین ما نیستند اما خدام حسینی با خدمت به عزاداران امام حسین(ع) و فعالیت در عزاخانه امام حسین(ع) این خدمت را انجام می‌دهند تا مجلس امام حسین(ع) رونق داشته باشد و عزادار دغدغه‌ای جز عزاداری نداشته باشد.

به همین نسبت جایگاه خادم امام حسین(ع) جایگاهی است که فقط با رعایت اخلاق حسینی به دست می‌آید و صرفاً نوعی خدمت رسانی مادی نیست.

آن پست و منصب که باید دو دستی چسبید که از دست نرود نوکری اهل بیت و امام حسین(ع) است.

آن پست و منصب که باید دو دستی چسبید که از دست نرود نوکری اهل بیت و امام حسین(ع) است. در زیارت عاشورا هم تثبیت این منصب را از خدا می خواهیم که: خدایا، تزلزلی در این موقعیّت و پست و منصب افتخارآمیز بوجود نیاید. همه ی پست های ظاهری دنیائی را که از ما بگیرند، غمی نیست؛ ذره ای نگرانی وجود ندارد؛ تازه از یک نظر، انسان باید خوشحال هم باشد ولی کاری نکنیم که خدای نکرده آقا امام حسین (ع) سِمَت نوکری را از ما بگیرد البته ارباب ها و رئیس های دنیائی امکان دارد که منصب ما را بی جهت بگیرند و خدمات ما را نادیده بگیرند ولی ارباب واقعی دنیا و آخرت ما، آقا امام حسین (ع) اینطور نیست؛ از باب کرم به ما این افتخار را داده است و به بدی های ما هم نگاهی نمی کند؛ فقط بی وفائی نباید کرد اخلاص را نباید از دست داد. ما در نوکری نباید کم لطفی کنیم؛ آقا، آقائی می کنند و بنده نوازی را خوب انجام می دهند. در هر پستی از لحاظ دنیائی که قرار می گیریم، پست نوکری امام حسین (ع) را باید در اولویت داشته باشیم، اگر ما به عنوان شیعه ی مخلص اهل بیت (ع) آن پست مادّی و دنیائی را بالاتر بدانیم و توجّهی به این پست پر افتخار نوکری امام حسین (ع) نداشته باشیم، خیلی بدور از معرفت عمل کرده و بسیار ضرر کرده ایم. اولیای خدا مثل امام (ره) اینگونه بودند، ریاست همه ی دنیا را با پست نوکری اسلام و مکتب اهل بیت و مدال عشق و ارادت به امام حسین (ع) عوض نمی کردند. اهمیت و ارزش و اصالت این، برای آنها بیشتر از همه مَناصب و موقعیت های دنیائی بود. نوکری امام حسین (ع) و عبودیت خدا از هم جدا نیست. امام حسین (ع) ابا عبداللّه است؛ پدر عُبّاد خداست. مکتب امام حسین (ع) مکتب عبودیت و بندگی است، لذا اولیای خدا، سِمت بندگی خدا را به عنوان بالاترین افتخار و موقعیت، هیچگاه از دست نمی دهند و هر چقدر هم مقام آنها بالا رود، به امور عبادی آنها خدشه ای وارد نمی شود؛ راه بندگی خدا را هم از راه اهل بیت (ع) به دست می آورند، با عشق حسین (ع) و سوز و اشک بر امام حسین (ع)، به مراتب عبودیت دست پیدا می کنند. لذا می بینیم که اگرچه بالاترین پست ظاهری را دارند، ولی نماز جماعت و عبادت ومجالس حسینی را در اولویت قرار می دهند، برایشان این مسائل، اهمیت بالاتر از همه ی دیگر امور است. ان شاء الله همه ما اینگونه باشیم.